- A ja myślałam, że ty moją. Żegnaj, Glorio.

- Tak, milordzie.
- Dawać ją. - Santos zatarł ręce. - Coś jeszcze?
- Znajdę tego człowieka, rozumiesz, glino? Dojdę, kto zabił moją matkę. Zapłaci za to.
- Wolałbym, panno Gallant, żeby w przyszłości Szekspir nie biegał po moim ogrodzie.
czasu na odzyskanie zmysłów.
12
Kładąc rękę na klamce miał nadzieję, iż nowa opiekunka okaże się kimś w typie dobrej babci, która udzieli mu właściwej pomocy. Otworzył drzwi i zobaczył odwróconą tyłem młodą osobę w obcisłych dżinsach na zgrabnych pośladkach.
Nie płacz. Nie smuć się.
- Posłuchaj, Liz... - Przeczesał włosy zmęczonym gestem. - Mam za sobą nieprzespaną noc. Jestem skonany, głodny i mam dość wszystkiego. Przestań dąsać się jak małe dziecko i mów, o co chodzi.
- Nie. - Klara rzuciła na podłogę bluzkę i stanik. - Zaufaj mi - dodała, widząc, że się waha.
Obok łóżka rzeczywiście stała matka i przyglądała się jej ze wstrętnym grymasem na twarzy. Gloria skuliła się pod jej spojrzeniem, przeszedł ją dreszcz, łzy napłynęły do oczu. Hope patrzyła na córkę, jakby miała przed sobą potwora, którego mała bała się jeszcze przed chwilą. Jakby to ona, Gloria, była diabłem.
plecach. Bobby zasiadł okrakiem na korpusie Niani. Pod-
się na jego warunki. Zwłaszcza Kilcairna. Sama o siebie zadbam.
Zacisnęła piąstki. Dlaczego nie mogła zachowywać się tak, jak chciała mama? Po policzku spłynęła samotna łza. Mama niedługo powinna przyjść i zwolnić ją z kary. Robiło się ciemno, niedługo zacznie się kolacja. O tej porze zwykle wolno jej było wyjść z kąta, by zasiąść z rodzicami przy stole.

Maggie wzruszyła ramionami.
pasażera i przyklęknął przy Carrie.
Ja roztargnienie kiwnęłam, przeczesując oczami lasu, który pochłonął Rolara. Wiatr przygnębiony zawodził wśród chronicznie żółtych drzew. Do niego doszły odgłosy czegoś innego, na razie jeszcze dalekie, ale przenikliwie wyjąc. Sądząc po nich, tutejsze lasy obfitowały w wilki.
- Idźcie do leszego, panie doradco, tam pana od dawna oczekują,- zaklęła Orsana i, pomyślawszy, zjadliwie dodała: - Bądźcie tak uprzejmi, i nie zabierajcie wojsk - właśnie dyskutujemy nad taktyką pogromu waszego żałosnego wojska.
na ekranie monitora pojawi się kształt jej dziecka.
Inne postacie krzywic:
Muszę wykasować tę głupią wiadomość.
rodziców. Nikt inny go wtedy nie chciał, a twój drogi
instrukcji, tabel, wykresów,
nieznajomego.
zły numer.
Ogarnęła ją panika. Jej paszport leżał na torbie,
- No tam - Roztargniona machnęłam ręką wprzód. - Wpakujemy się za olchowy krzak i zobaczymy.
- Gdzie reszta? - spytał, obejmując ją ramieniem.
- Była taka... udręczona.